SOLDURAN SOP

Doymak bilmez oburdur,

Bu tür Solduran Soptur.

Yatağından kalkınca,

Yemek ister çabukca.

Ev işlerine bakmaz,

El ve yüzün yıkamaz.

Bir külek yoğurt bekler,

Dokuz bazlama ister.

Yer de doyana kadar,

Elin böğrüne koyar,

Çenesi dır dır eder,

Kimi görse şöyle der:

“Ah n’olaydı n’olaydı,

Şu ev harap olaydı!

Varalı bu kocaya,

Yemedim doyuncaya.

Pabuç bilmez ayağım,

Daha doymadı karnım.

Başım yaşmak görmedi,

Yüzüm de hiç gülmedi.

Ah ölse de şu kocam,

Başka birine varsam!

Kurtulsam şu heriften,

Yoksulluk, fakirlikten...”

Böyle birini Han’ım,

Vermesin sana Tanrım.

Ocağına düşmesin,

Çocuğu yetişmesin.

Solduran Soptan Han’ım,

Seni korusun Rab’bım.

Ahmet KARAASLAN